ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA ŚRODOWISKA

z dnia 6 czerwca 2002 r.

w sprawie oceny poziomów substancji w powietrzu.

(Dz. U. z dnia 27 czerwca 2002 r.)

Na podstawie art. 90 ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 i Nr 115, poz. 1229 oraz z 2002 r. Nr 74, poz. 676) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa:

  1)   sposoby, metody i zakres dokonywania oceny poziomów substancji w powietrzu, w tym:

a)  zakresy wymaganych pomiarów, z podziałem na pomiary ciągłe oraz okresowe w zależności od podziału na strefy,

b)  przypadki, gdy ocena jakości powietrza może być dokonywana w oparciu o kombinacje metod pomiarowych i modelowania oraz wyłącznie w oparciu o metody modelowania lub inne metody szacowania w zależności od podziału na strefy,

  2)   górne i dolne progi oszacowania dla substancji o ustalonych poziomach dopuszczalnych, dopuszczalną częstość przekraczania progów oszacowania oraz sposób określania częstości przekraczania progów oszacowania,

  3)   minimalną liczbę stałych punktów pomiarowych przy prowadzeniu pomiarów:

a)  poziomów substancji w powietrzu wprowadzanych w sposób niezorganizowany lub z małych instalacji,

b)  poziomów substancji w powietrzu wprowadzanych z dużych instalacji,

c)  poziomów substancji w powietrzu ze względu na ochronę roślin,

  4)   kryteria lokalizacji punktów poboru próbek substancji przy prowadzeniu pomiarów z uwagi na:

a)  ochronę zdrowia ludzi,

b)  ochronę roślin,

c)  oddziaływanie transportu,

  5)   sposób wyboru punktów pomiarowych,

  6)   metodyki referencyjne modelowania jakości powietrza.

§ 2. 1. Oceny poziomu substancji w powietrzu dokonuje się na podstawie określonych w rozporządzeniu sposobów i metod.

2. Sposoby i metody dokonywania oceny poziomów substancji w powietrzu oraz zakres dokonywania tej oceny określa § 3 i 4.

§ 3. 1. Oceny poziomu substancji w powietrzu w strefach, o których mowa w art. 89 ust. 1 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, dokonuje się w odniesieniu do dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu powiększonych o margines tolerancji, dopuszczonych poziomów substancji w powietrzu określonych dla terenu kraju ze względu na zdrowie ludzi oraz ze względu na ochronę roślin, a także w odniesieniu do alarmowych poziomów niektórych substancji.

2. W przypadku oceny poziomu substancji w powietrzu ze względu na ochronę zdrowia ludzi wykorzystuje się w szczególności wyniki pomiarów z punktów poboru próbek substancji spełniających kryteria lokalizacji określone w § 9 ust. 1.

3. W przypadku oceny poziomu substancji w powietrzu ze względu na ochronę roślin wykorzystuje się w szczególności wyniki pomiarów z punktów poboru próbek substancji spełniających kryteria lokalizacji określone w § 9 ust. 2.

4. Oceny poziomu substancji w powietrzu dla obszarów ochrony uzdrowiskowej oraz parków narodowych dokonuje się w odniesieniu do dopuszczalnych poziomów substancji w powietrzu określonych dla tych obszarów, wykorzystując wyniki pomiarów z punktów poboru próbek substancji spełniających kryteria lokalizacji, określone odpowiednio w § 9 ust. 1 i ust. 2.

§ 4. 1. Oceny poziomu substancji w powietrzu w strefach, w których poziom substancji przekracza górny próg oszacowania, dokonuje się na podstawie pomiarów ciągłych rozumianych jako pomiary automatyczne lub jako pomiary manualne prowadzone w sposób systematyczny, odpowiednio do metodyk referencyjnych, o których mowa w § 13, w stałych punktach pomiarowych, z zastrzeżeniem § 7 ust. 1. Dla ocen tych można dodatkowo wykorzystać metody modelowania.

2. Oceny poziomu substancji w powietrzu w strefach, w których poziom substancji nie przekracza górnego progu oszacowania, dokonuje się na podstawie kombinacji pomiarów w stałych punktach pomiarowych i metod modelowania lub innych technik szacowania, w szczególności pomiarów okresowych i szacunków obiektywnych na podstawie analizy emisji, z zastrzeżeniem ust. 4.

3. Oceny poziomu substancji w powietrzu w strefach, w których poziom substancji nie przekracza dolnego progu oszacowania, można dokonać wyłącznie na podstawie metodyk modelowania lub innych technik szacowania, w szczególności pomiarów okresowych i szacunków obiektywnych na podstawie analizy emisji, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. Oceny poziomu dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i ozonu na terenie aglomeracji o liczbie mieszkańców większej niż 250 tys., zwanej dalej aglomeracją, dokonuje się na podstawie pomiarów ciągłych w stałych punktach pomiarowych.

§ 5. 1. Górne i dolne progi oszacowania dla benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, ozonu, pyłu PM10 (pył o średnicy aerodynamicznej ziaren do 10 µm) i tlenku węgla oraz dopuszczalne częstości ich przekraczania, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Próg oszacowania uznaje się za dotrzymany:

  1)   w przypadku benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, pyłu PM10 i tlenku węgla, jeżeli podczas pięciu poprzednich lat był on przekraczany co najwyżej w dwóch odrębnych latach,

  2)   w przypadku ozonu, jeżeli podczas pięciu poprzednich lat był on przekraczany co najwyżej w jednym roku.

3. W przypadku braku danych pomiarowych z okresu poprzednich pięciu lat, do określenia dotrzymania progu oszacowania, o którym mowa w ust. 2, wykorzystuje się dane z krótszego okresu pomiarowego, jeżeli pomiary były prowadzone w czasie i w miejscach o najwyższych poziomach substancji w powietrzu, w połączeniu z wynikami inwentaryzacji emisji i modelowania.

§ 6. 1. Minimalną liczbę stałych punktów pomiarowych przy prowadzeniu pomiarów benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, pyłu PM10 i tlenku węgla w powietrzu w strefach, w których substancje te wprowadzane są w sposób niezorganizowany lub z małych instalacji rozumianych jako wymagające pozwolenia instalacje zaliczane do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, dla których raport o oddziaływaniu na środowisko może być wymagany, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia. Jeżeli w strefie substancje te wprowadzane są także z dużych instalacji rozumianych jako instalacje mogące znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wymagany jest raport o oddziaływaniu na środowisko, przynajmniej jeden punkt pomiarowy powinien być zlokalizowany w miejscu największego oddziaływania tych instalacji.

2. Przy prowadzeniu pomiarów poziomów benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, pyłu PM10 i tlenku węgla w powietrzu w strefach, w których substancje te wprowadzane są z dużych instalacji rozumianych jako instalacje mogące znacząco oddziaływać na środowisko, dla których wymagany jest raport o oddziaływaniu na środowisko, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że przynajmniej jeden punkt pomiarowy powinien być zlokalizowany w miejscu największego oddziaływania instalacji.

3. Minimalna liczba stałych punktów pomiarowych przy prowadzeniu pomiarów poziomów tlenków azotu i dwutlenku siarki w powietrzu ze względu na ochronę roślin wynosi:

  1)   1 na 20.000 km², jeśli poziomy tych substancji w powietrzu przekraczają górny próg oszacowania,

  2)   1 na 40.000 km², jeśli poziomy tych substancji w powietrzu nie przekraczają górnego progu oszacowania i są wyższe od dolnego progu oszacowania.

4. Minimalna liczba stałych punktów pomiarowych, o których mowa w ust. 1-3, dotyczy przypadku, gdy pomiary stanowią jedyne źródło informacji o jakości powietrza.

§ 7. 1. Minimalną liczbę stałych punktów pomiarowych przy prowadzeniu pomiarów poziomu ozonu w powietrzu, gdy pomiary stanowią jedyne źródło informacji, określa załącznik nr 3 do rozporządzenia.

2. W strefach, w których pomiary poziomów ozonu są wymagane, prowadzi się również pomiary ciągłe poziomów dwutlenku azotu i tlenku azotu w powietrzu, ale liczba punktów pomiarowych dla prowadzenia pomiarów dwutlenku azotu i tlenku azotu może być o połowę mniejsza niż określona w załączniku nr 3 do rozporządzenia.

3. Jeżeli w strefie jest tylko jeden stały punkt pomiarowy, muszą być równocześnie prowadzone pomiary poziomów dwutlenku azotu i tlenku azotu, z wyjątkiem stanowiska wiejskiego.

§ 8. Jeżeli w strefach, w których pomiary poziomów substancji w powietrzu w stałych punktach pomiarowych są wymagane, a wyniki pomiarów są uzupełniane danymi z innych źródeł, takich jak inwentaryzacje emisji, pomiary okresowe, metody modelowania, to liczba stałych punktów pomiarowych może być mniejsza niż określona w § 6 i 7, ale wystarczająca, aby przy zastosowaniu również innych metod dokonać rzetelnej oceny poziomów substancji w powietrzu.

§ 9. 1. Punkty poboru próbek substancji przy prowadzeniu pomiarów poziomów benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, pyłu PM10 i tlenku węgla w powietrzu z uwagi na ochronę zdrowia ludzi powinny być zlokalizowane tak, aby:

  1)   dostarczały danych z obszarów stref, o najwyższych poziomach substancji w powietrzu, na które ludność będzie narażona przez okres odpowiedni do okresu uśredniania wyników pomiarów, dla którego określono dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu,

  2)   dostarczały danych z innych niż określone w pkt 1 obszarów stref, dotyczących narażenia ogółu ludności,

  3)   były reprezentatywne dla:

a)  obszaru o powierzchni co najmniej 200 m² w przypadku pomiarów prowadzonych z uwagi na oddziaływanie transportu,

b)  obszaru o powierzchni kilku km² w przypadku pomiarów tła miejskiego,

c)  podobnych lokalizacji nieznajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie.

2. Punkty poboru próbek substancji przy prowadzeniu pomiarów poziomów tlenków azotu i dwutlenku siarki w powietrzu z punktu widzenia ochrony roślin powinny być:

  1)   zlokalizowane w odległości ponad 20 kilometrów od aglomeracji lub ponad 5 kilometrów od innych obszarów zabudowanych, instalacji i głównych szlaków komunikacyjnych,

  2)   reprezentatywne dla obszaru o powierzchni co najmniej 1.000 km².

3. Punkty poboru próbek substancji przy prowadzeniu pomiarów z uwagi na oddziaływanie transportu powinny być lokalizowane tak, aby:

  1)   w przypadku benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, pyłu PM10 i tlenku węgla znajdowały się co najmniej 25 metrów od krańca głównych skrzyżowań i co najmniej 4 metry od środka najbliższego pasa jezdni,

  2)   w przypadku dwutlenku azotu i tlenku węgla czerpnia znajdowała się nie dalej niż 5 metrów od krawężnika najbliższej jezdni,

  3)   w przypadkach benzenu, ołowiu i pyłu PM10 czerpnia znajdowała się na linii zabudowy.

4. Kryteria lokalizacji punktów pomiarowych do oceny poziomu ozonu określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

§ 10. Wyboru punktów pomiarowych należy dokonać w taki sposób, aby:

  1)   przepływ powietrza wokół czerpni nie był ograniczony żadnymi przeszkodami,

  2)   czerpnia była umieszczona w odległości kilku metrów od budynków, drzew i innych przeszkód, z tym że:

a)  w przypadku benzenu, dwutlenku azotu, tlenków azotu, dwutlenku siarki, ołowiu, pyłu PM10 i tlenku węgla w odległości przynajmniej 0,5 metra od najbliższego budynku, jeżeli czerpnia znajduje się na linii zabudowy,

b)  w przypadku ozonu w odległości nie mniejszej niż dwukrotna różnica wysokości przeszkody i wysokości umieszczenia czerpni,

  3)   czerpnia znajdowała się na wysokości od 1,5 metra do 4 metrów powyżej poziomu gruntu, z zastrzeżeniem pkt 4,

  4)   czerpnia mogła zostać usytuowana wyżej (do 8 metrów), w szczególności jeżeli punkt poboru próbek ma być reprezentatywny dla większego obszaru,

  5)   uniknąć ponownego zasysania przez czerpnię powietrza odprowadzanego z punktu pomiarowego,

  6)   uniknąć bezpośredniego zasysania przez czerpnię substancji przed ich dostatecznym wymieszaniem z powietrzem,

  7)   w przypadku ozonu czerpnia znajdowała się w odległości większej niż 10 metrów od najbliższej drogi i w odległości tym większej, im większe jest natężenie ruchu drogowego.

§ 11. Pomiary poziomów substancji, które przyczyniają się do tworzenia ozonu przyziemnego w powietrzu, obejmujące co najmniej tlenki azotu, tlenek węgla i lotne związki organiczne wymienione w załączniku nr 5 do rozporządzenia, prowadzi się w co najmniej jednym punkcie pomiarowym w kraju.

§ 12. Pomiary poziomu pyłu PM2,5 (pył o średnicy aerodynamicznej ziaren do 2,5 µm) w powietrzu prowadzi się w co najmniej jednym punkcie pomiarowym w aglomeracji.

§ 13. Metodyki referencyjne poboru próbek i analiz poziomów substancji oraz wymagania odnośnie do sposobów oceny poziomów substancji, w tym modelowania jakości powietrza, określa załącznik nr 6 do rozporządzenia.

§ 14. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK Nr 1

GÓRNE I DOLNE PROGI OSZACOWANIA DLA BENZENU, DWUTLENKU AZOTU, TLENKÓW AZOTU, DWUTLENKU SIARKI, OŁOWIU, OZONU, PYŁU PM10 I TLENKU WĘGLA ORAZ DOPUSZCZALNE CZĘSTOŚCI ICH PRZEKRACZANIA

 

Lp.	Nazwa substancji	Okres uśredniania wyników pomiarów	Dopuszczalny poziom substancji w powietrzu [w mg/m3]		Górny próg oszacowania			Dolny próg oszacowania
					% poziomu dopuszczalnego (wartość w mg/m3)		dopuszczalna częstość przekroczeń w roku kalendarzowym	% poziomu dopuszczalnego (wartość w mg/m3)	dopuszczalna częstość przekroczeń w roku kalendarzowym
1	benzen	rok kalendarzowy	5 a)		70 (3,5)		-	40 (2)	-
	dwutlenek azotu	jedna godzina	200 a)		70 (140)		18 razy	50 (100)	18 razy
2	(ditlenek azotu)	rok kalendarzowy	40 a)		80 (32)		-	65 (26)	-
	tlenki azotu	rok kalendarzowy	40 b) do 31.12.2002	30 b)od 1.01.2003	60 (24)	80 (24)	-	65 (19,5)	-
3	dwutlenek siarki (ditlenek	24 godziny	150 a) do 31.12.2004	125 a) od 1.01.2005	50 (75)	60 (75)	3 razy	40 (50)	3 razy
	siarki)	rok kalendarzowy	40 b) do 31.12.2002	20 b) od 1.01.2003	30 (12)	60 (12)	-	40 (8)	-
4	ołów	rok kalendarzowy	0,5 a)		70 (0,35)		-	50 (0,25 )	-
	ozon	8 godzin	120a)		100 (120)		-	-	-
5		okres wegetacyjny (1 V-31 VII)	24.000c) mg/m3xh do 31.12.2009	18.000c) mg/m3xh od 1.01.2010	25 (6.000 mg/m3 x h)	33,3 (6.000 mg/m3 x h)	-	-	-
	pył zawieszony	24 godziny	50a)		60 (30)		7 razy	40 (20)	7 razy
6	PM10	rok kalendarzowy	40a)		35 (14)		-	25 (10)	-
7	tlenek węgla	8 godzin	10.000a)		70 (7.000)		-	50 (5.000)	-

 

^a) poziom dopuszczalny ze względu na ochronę zdrowia ludzi,

^b) poziom dopuszczalny ze względu na ochronę roślin,

^c) poziom dopuszczalny ze względu na ochronę roślin wyrażony jako AOT 40.

ZAŁĄCZNIK Nr 2

MINIMALNA LICZBA STAŁYCH PUNKTÓW POMIAROWYCH PRZY PROWADZENIU POMIARÓW POZIOMÓW BENZENU, DWUTLENKU AZOTU, TLENKÓW AZOTU, DWUTLENKU SIARKI, OŁOWIU, PYŁU PM10 I TLENKU WĘGLA W POWIETRZU W STREFACH, W KTÓRYCH SUBSTANCJE TE WPROWADZANE SĄ W SPOSÓB NIEZORGANIZOWANY LUB Z MAŁYCH INSTALACJI

 

Liczba mieszkańców strefy w tysiącach	Poziom substancji w powietrzu przekracza górny próg oszacowania1)	Poziom substancji w powietrzu znajduje się pomiędzy górnym a dolnym progiem oszacowania	Dla SO2 i NO2 w aglomeracjach, w których poziomy nie przekraczają dolnego progu oszacowania
0 -   249	1	1	-
250 -   499	2	1	1
500 -   749	2	1	1
750 -   999	3	1	1
1.000 - 1.499	4	2	1
1.500 - 1.999	5	2	1
2.000 - 2.749	6	3	2
2.750 - 3.749	7	3	2
3.750 - 4.749	8	4	2
4.750 - 5.999	9	4	2
> 6.000	10	5	3

 

¹⁾ W przypadku benzenu, dwutlenku azotu, pyłu PM10 i tlenku węgla należy uwzględnić przynajmniej jeden punkt pomiaru tła miejskiego i jeden do oceny poziomu substancji w rejonie oddziaływania ruchu drogowego, pod warunkiem że nie spowoduje to zwiększenia liczby punktów poboru próbek.

ZAŁĄCZNIK Nr 3

MINIMALNA LICZBA STAŁYCH PUNKTÓW POMIAROWYCH PRZY PROWADZENIU POMIARÓW POZIOMU OZONU W POWIETRZU, GDY POMIARY STANOWIĄ JEDYNE ŹRÓDŁO INFORMACJI

 

Populacja aglomeracji lub strefy (w tysiącach)	Aglomeracje (stanowisko miejskie i podmiejskie)1)	Inne strefy (stanowisko podmiejskie i wiejskie)1)	Stanowisko wiejskie 2)
0 -   249	-	-	1 stacja/25.000 km2
250 -   499	1	1	jako średnia gęstość
500 -   999	2	2	we wszystkich strefach
1.000 - 1.499	3	3	w kraju
1.500 - 1.999	3	4
2.000 - 2.749	4	5
2.750 - 3.750	5	6
> 3.750	1 dodatkowa stacja na 2 miliony mieszkańców	1 dodatkowa stacja na 2 miliony mieszkańców

 

¹⁾   Przynajmniej jedno stanowisko podmiejskie, w miejscu gdzie występuje największe narażenie ludności. W przypadku aglomeracji przynajmniej połowę powinny stanowić stanowiska podmiejskie.

²⁾   Jeżeli populacja strefy jest mniejsza od 249.000, a w strefie przekraczany jest górny próg oszacowania, to wówczas koordynacja działań pomiędzy takimi strefami w ramach województwa musi zapewnić właściwą ocenę poziomu ozonu w oparciu o stanowisko wiejskie.

ZAŁĄCZNIK Nr 4

KRYTERIA LOKALIZACJI PUNKTÓW POMIAROWYCH DO OCENY POZIOMU OZONU

Punkty poboru próbek przy prowadzeniu pomiarów poziomu ozonu w powietrzu z uwagi na:

1.   ochronę zdrowia ludzi:

a)   w stanowisku miejskim powinny:

-   uwzlędniać ocenę narażania ludności na ozon, tj. być zlokalizowane na obszarach z dużą gęstością zaludnienia i stosunkowo wysokimi stężeniami ozonu,

-   reprezentować obszar kilku km²,

-   być zlokalizowane z dala od wpływu źródeł emisji lokalnych, takich jak ruch samochodowy, stacje benzynowe itp.,

-   być zlokalizowane w miejscach dobrze przewietrzanych,

-   być zlokalizowane na obszarach z zabudową mieszkaniową, takich jak osiedla i na terenach handlowych w obrębie miast (z dala od drzew); należy brać pod uwagę szerokie ulice i skwery z bardzo ograniczonym ruchem samochodów lub zamknięte dla ruchu ulicznego, obszary otwarte, takie jak boiska, tereny sportowe i rekreacyjne;

2.   ochronę zdrowia ludzi i roślin:

a)   w stanowisku podmiejskim powinny:

-   uwzględniać ocenę narażania ludności i roślin na obrzeżach aglomeracji, tam gdzie poziomy ozonu wykazują wartości najwyższe,

-   reprezentować obszar kilkudziesięciu km²,

-   być zlokalizowane w pewnej odległości od obszaru emisji maksymalnych, po stronie zawietrznej dla dominującego kierunku lub kierunków wiatru występujących w warunkach sprzyjających do powstawania wysokich stężeń ozonu,

-   być zlokalizowane w miejscach pobytu ludzi oraz występowania wrażliwych upraw lub naturalnych ekosystemów zlokalizowanych na obrzeżach aglomeracji narażonych na wysokie poziomy ozonu,

-   być zlokalizowane po nawietrznej stronie miasta w obszarach podmiejskich w celu określenia regionalnego tła stężeń ozonu;

b)   w stanowisku wiejskim powinny:

-   uwzględniać ocenę narażania ludności, upraw i naturalnych ekosystemów na stężenia ozonu,

-   być zlokalizowane na terenie niewielkich osiedli i/lub na obszarach, gdzie występują naturalne ekosystemy, lasy lub uprawy,

-   być zlokalizowane z dala od bezpośredniego wpływu źródeł emisji lokalnych, takich jak zakłady przemysłowe i drogi,

-   być zlokalizowane na terenach otwartych, ale nie na szczytach górskich.

ZAŁĄCZNIK Nr 5

SUBSTANCJE, KTÓRE PRZYCZYNIAJĄ SIĘ DO TWORZENIA OZONU PRZYZIEMNEGO W POWIETRZU

 

tlenki azotu tlenek węgla
	1-buten	izopren	etylobenzen
etan	trans-2-buten	heksan	m+p-ksyle
etylen	cis-2-buten	i-heksan	o-ksylen
acetylen	1,3-butadien	heptan	1,2,4-trimetylobenzen
propan	pentan	oktan	1,2,3-trimetylobenzen
propylen	i-pentan	i-oktan	1,3,5-trimetylobenzen
butan	1-penten	benzen	formaldehyd
i-butan	2-penten	toluen	węglowodory inne niż metan ogółem

 

ZAŁĄCZNIK Nr 6

METODYKI REFERENCYJNE POBORU PRÓBEK I ANALIZ POZIOMÓW SUBSTANCJI ORAZ WYMAGANIA ODNOŚNIE DO SPOSOBÓW OCENY POZIOMÓW SUBSTANCJI, W TYM MODELOWANIA JAKOŚCI POWIETRZA

Tabela 1. Metodyki referencyjne poboru próbek i analiz poziomów substancji

 

Substancja	Metodyka/technika referencyjna
benzen	aspiracyjny pobór prób i technika chromatografii gazowej GC-FID- pomiar manualny
dwutlenek azotu	PN-ISO 7996:2001 - pomiar automatyczny metodą chemiluminescencyjną
dwutlenek siarki	ISO/DIS 10498 - metoda spektrofotometrii w nadfiolecie - pomiar automatyczny
ołów	PrPN-Z-04254/Azl - metoda manualna techniką ASA z atomizacją
ozon	ISO 13964:1998 metoda fotometrii w nadfiolecie - pomiar automatyczny
pył PM10	PrPN-EN 12341 - metoda manualna wagowa
tlenek węgla	pomiar automatyczny metodą spektrofotometrii w podczerwieni

 

Tabela 2. Wymagania, jakie mają spełniać wyniki pomiarów ciągłych

 

Wymagania	Dwutlenek siarki, dwutlenek azotu i tlenki azotu	Zanieczyszczenia pyłowe i ołów	Benzen	Tlenek węgla	Ozon, dwutlenek azotu i tlenek azotu 1)
Dokładność 2)	15%	25%	25%	15%	15%
Minimalny procent ważnych danych	90%	90%	90%	90%	90% w lecie 75% w zimie

 

Objaśnienia:

¹⁾   Na stacjach mierzących stężenia ozonu.

²⁾   Dokładność pomiaru zdefiniowana jest w "Przewodniku wyrażania niepewności pomiarów" (ISO 1993) lub w PrPN-ISO 5725-1 "Dokładność (prawdziwość i precyzja) metod i wyników pomiarów" (1994).

Udziały procentowe w tabeli podane są dla pojedynczych pomiarów uśrednionych odpowiednio do okresu uśredniania wyników pomiarów, dla którego określono dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu, dla 95% przedziału ufności.

Wymagania odnośnie do minimalnej ilości ważnych danych nie uwzględniają utraty danych z powodu regularnej kalibracji lub normalnej konserwacji sprzętu.

Tabela 3. Wymagania, jakie mają spełniać wyniki pomiarów okresowych

 

Wymagania	Dwutlenek siarki, dwutlenek azotu i tlenki azotu	Zanieczyszczenia pyłowe i ołów	Benzen	Tlenek węgla	Ozon, dwutlenek azotu i tlenek azotu 1)
Dokładność 2)	25%	50%	30%	25%	30%
Minimalny procent ważnych danych	90%	90%	90%	90%	90%
Pokrycie czasu 3)	14%	14%	14%	14%	>10% w lecie

 

Objaśnienia:

¹⁾   Na stacjach mierzących stężenia ozonu.

²⁾   Dokładność pomiaru zdefiniowana jest w "Przewodniku wyrażania niepewności pomiarów" (ISO 1993) lub w PrPN-ISO 5725-1 "Dokładność (prawdziwość i precyzja) metod i wyników pomiarów" (1994).

³⁾   Jeden pomiar tygodniowo w sposób losowy, równomiernie w ciągu roku lub osiem tygodni równomiernie w ciągu roku.

Udziały procentowe w tabeli podane są dla pojedynczych pomiarów uśrednionych odpowiednio do okresu uśredniania wyników pomiarów, dla którego określono dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu, dla 95% przedziału ufności.

Tabela 4. Wymagania, jakie mają spełniać wyniki modelowania

 

Dokładność 1)	Dwutlenek siarki, dwutlenek azotu i tlenki azotu	Zanieczyszczenia pyłowe i ołów	Benzen	Tlenek węgla	Ozon
stężenie średnie godzinowe	50% do 60%		-	-	50% w dzień
stężenie średnie ośmiogodzinne	-	-	-	50%	50%
stężenie średnie dobowe	50%	-	-	-	-
stężenie średnie roczne	30%	50%	50%	-	-

 

Objaśnienia:

1) Dokładność modelowania definiowana jest jako maksymalne odchylenie mierzonych i obliczanych poziomów substancji odpowiednio do okresu uśredniania wyników pomiarów, dla którego określono dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu.

Tabela 5. Wymagania, jakie mają spełniać obiektywne metody szacowania

 

	Dwutlenek siarki, dwutlenek azotu, tlenki azotu i ozon	Zanieczyszczenia pyłowe i ołów	Benzen	Tlenek węgla	Ozon
Dokładność 1)	75%	100%	100%	75%	75%

 

Objaśnienia:

¹⁾ Dokładność oszacowania definiowana jest jako maksymalne odchylenie mierzonych i obliczanych poziomów substancji odpowiednio do okresu uśredniania wyników pomiarów, dla którego określono dopuszczalne poziomy substancji w powietrzu.