ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA OCHRONY ŚRODOWISKA, ZASOBÓW NATURALNYCH I LEŚNICTWA

z dnia 3 września 1998 r.

w sprawie metod obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł istniejących i projektowanych.

(Dz. U. z dnia 28 września 1998 r.)

Na podstawie art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska (Dz. U. z 1994 r. Nr 49, poz. 196, z 1995 r. Nr 90, poz. 446, z 1996 r. Nr 106, poz. 496 i Nr 132, poz. 622, z 1997 r. Nr 46, poz. 296, Nr 96, poz. 592, Nr 121, poz. 770 i Nr 133, poz. 885 oraz z 1998 r. Nr 106, poz. 668) zarządza się, co następuje:

§ 1. 1. Określa się metody obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł istniejących i projektowanych, stanowiące załącznik do rozporządzenia, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Jeżeli metody obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł istniejących i projektowanych inne niż ujęte w załączniku umożliwiają uzyskanie dokładniejszych wyników, a uzasadnieniem ich stosowania są zjawiska meteorologiczne oraz mechanizmy fizyczne i procesy chemiczne, jakim podlegają substancje zanieczyszczające, dopuszcza się stosowanie tych metod.

§ 2. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIK

METODY OBLICZANIA STANU ZANIECZYSZCZENIA POWIETRZA DLA ŹRÓDEŁ ISTNIEJĄCYCH I PROJEKTOWANYCH

Wykaz oznaczeń

 

Lp.	Oznaczenie	Jednostka	Znaczenie
1	2	3	4
1	A, B	-	współczynniki we wzorach na obliczanie współczynników dyfuzji atmosferycznej
2	Cp	kJ/(m3 x K)	ciepło właściwe gazów odlotowych przy stałym ciśnieniu w warunkach normalnych
3	d	m	średnica wewnętrzna wylotu emitora
4	dr	m	średnica równoważna wylotu emitora
5	dk	m	długość boku kwadratowego źródła powierzchniowego lub długość odcinka źródła liniowego, powstałych z poddziału źródła powierzchniowego lub liniowego
6	D	m	długość boku kwadratowego źródła powierzchniowego lub długość źródła liniowego
7	D30	mg/m3 mg/m3	dopuszczalna wartość stężenia substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesiona do 30 minut
8	Da	mg/m3 mg/m3	dopuszczalna wartość stężenia substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesiona do roku
9	Dp	Mg/(km2 x rok) g/(m2 x rok)	dopuszczalny opad pyłu
10	e	-	numer emitora (od 1 do n)
11	ek	g/s	emisja substancji zanieczyszczających z jednego ze źródeł punktowych zastępujących źródło powierzchniowe lub liniowe
12	E	g/s	emisja substancji zanieczyszczających ze źródła powierzchniowego lub liniowego
13	Eg	mg/s	maksymalna emisja substancji gazowej
14	Ep	mg/s	maksymalna emisja pyłu zawieszonego
15	Ef	mg/s, Mg/rok	emisja pyłu danej frakcji
16	Ez	mg/s	emisja substancji zanieczyszczającej z emitora zastępczego
17	_ Eg	mg/s, Mg/rok	średnia emisja substancji gazowej dla okresu obliczeniowego (sezonu lub roku)
18	_ Ep	mg/s, Mg/rok	średnia emisja pyłu zawieszonego dla okresu obliczeniowego (sezonu lub roku)
19	_ Ef	mg/s, Mg/rok Mg/miesiąc	średnia emisja pyłu danej frakcji dla okresu obliczeniowego (sezonu lub roku)
20	F	m2, km2	powierzchnia sektora róży wiatrów lub obszaru objętego obliczeniami
21	G	-	liczba obliczeniowych kierunków wiatrów wynikająca z poddziału kąta 2P
22	h	m	geometryczna wysokość emitora liczona od poziomu terenu
23	_ h	m	średnia arytmetyczna wysokości emitorów, obliczana przy tworzeniu emitora zastępczego
24	hz	m	wysokość emitora zastępczego
25	hmax	m	wysokość najwyższego emitora w zespole emitorów
26	H	m	wysokość pozornego punktu emisji lub efektywna wysokość źródła powierzchniowego lub liniowego
27	i	-	numer sytuacji meteorologicznej (od 1 do 36)
28	j	-	numer sektora róży wiatrów (od 1 do r)
29	k	-	numer źródła punktowego zastępującego źródło powierzchniowe lub liniowe (od 1 do n)
30	K	-	parametr emitora
31	_ K	-	średnia arytmetyczna parametrów emitorów, obliczana przy tworzeniu emitora zastępczego
32	Kz	-	parametr emitora zastępczego
33	I	-	numer kierunku wiatru (od 1 do G)
34	Lp	-	liczba wszystkich przypadków występowania sytuacji meteorologicznych w róży wiatrów
35	n	-	liczba emitorów w zespole emitorów lub liczba źródeł punktowych, którymi zastępowane jest źródło powierzchniowe lub liniowe
36	Nij	-	liczba przypadków występowania sytuacji meteorologicznej "i" w sektorze róży wiatrów "j"
37	Opf	Mg/(km2 x miesiąc) Mg/(km2 x rok) g/(m2 x rok)	opad pyłu danej frakcji w sektorze róży wiatrów
38	Op	Mg/(km2 x miesiąc) Mg/(km2 x rok) g/(m2 x rok)	całkowity opad pyłu
39	p, q	m	wymiary wylotu emitora o przekroju prostokątnym
40	ps	kPa	ciśnienie gazów odlotowych na wylocie emitora
41	Q	kJ/s	emisja ciepła z emitora
42	R	mg/m3, mg/m3	tło zanieczyszczeń
43	Rp	Mg/(km2 x miesiąc) Mg/(km2 x rok) g/(m2 x rok)	tło opadu pyłu
44	r	-	liczba sektorów róży wiatrów
45	s	m	odległość punktu, w którym dokonuje się obliczeń, od środka źródła powierzchniowego powstałego z podziału źródła powierzchniowego lub odległość tego punktu od najbliższego punktu odcinka źródła liniowego, powstałego z podziału źródła liniowego
46	smin	m	dopuszczalna minimalna odległość między punktem, w którym dokonuje się obliczeń, a źródłem punktowym zastępującym źródło powierzchniowe
47	Sa	mg/m3, mg/m3	stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do roku
48	Sxyz	mg/m3, mg/m3	stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do 30 minut
49	Sxy	mg/m3, mg/m3	stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do 30 minut, na powierzchni terenu
50	Sxz	mg/m3, mg/m3	stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do 30 minut, w osi wiatru, na wysokości "z"
51	Sx	mg/m3, mg/m3	stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do 30 minut, w odległości x od emitora, na powierzchni terenu, w osi wiatru
52	Sm	mg/m3, mg/m3	stężenie maksymalne substancji gazowej w powietrzu w określonej sytuacji meteorologicznej
53	Smp	mg/m3, mg/m3	stężenie maksymalne pyłu zawieszonego w powietrzu w określonej sytuacji meteorologicznej
54	Smm	mg/m3, mg/m3	najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji zanieczyszczającej w powietrzu
55	Sxm	mg/m3, mg/m3	najwyższe stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu w odległości x od emitora
56	_ S	mg/m3, mg/m3	stężenie średnie (sezonowe lub roczne) substancji zanieczyszczającej w powietrzu
57	_ Sx	mg/m3, mg/m3	stężenie średnie (sezonowe lub roczne) substancji zanieczyszczającej w powietrzu w odległości x od emitora
58	S99,8	mg/m3, mg/m3	99,8percentyl obliczony ze stężeń substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesionych do 30 minut, występujących w ciągu roku kalendarzowego
59	T	K	temperatura gazów odlotowych na wylocie emitora
60	To	K	średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego (sezonu lub roku)
61	ua	m/s	prędkość wiatru na wysokości anemometru
62	uh	m/s	prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora
63	_ u	m/s	średnia prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do wysokości H
64	v	m/s	prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora
65	vgr	m/s	prędkość graniczna gazów odlotowych na wylocie emitora
66	wf	m/s	prędkość opadania pyłu danej frakcji
67	x	m	składowa odległości emitora od punktu, dla którego dokonuje się obliczeń, równoległa do kierunku wiatru
68	y	m	składowa odległości emitora od punktu, dla którego dokonuje się obliczeń, prostopadła do kierunku wiatru
69	z	m	wysokość, dla której oblicza się stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu
70	xm	m	odległość emitora od punktu występowania stężenia Sm lub Smp
71	xmm	m	odległość emitora od punktu występowania stężenia Smm
72	Xe, Ye, Ze	m	współrzędne emitora
73	Xp, Yp, Zp	m	współrzędne punktu, dla którego dokonuje się obliczeń
74	Z	m	wysokość budynku
75	zo	m	średnia wartość współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu w sektorze róży wiatrów lub na obszarze objętym obliczeniami
76	b	rad/stopień	kąt wierzchołkowy róży wiatrów
77	sy	m	współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej
78	sz	m	współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej
79	t	%	czas pracy emitora w ciągu roku

 

1.   Przygotowanie danych do obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza:

1. 1  Tło zanieczyszczeń

Tło zanieczyszczeń - aktualny stan zanieczyszczenia powietrza, wyrażony jako stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do roku, skorygowany w przypadku źródła istniejącego o jego udział w zanieczyszczeniu powietrza.

Tło zanieczyszczeń uwzględnia się w przypadku obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza substancjami wymienionymi w lp. 1-25 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie dopuszczalnych wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu (Dz. U. Nr 55, poz. 355). Wyjątek stanowią obliczenia stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł modernizowanych, jeżeli modernizacja spowoduje zmniejszenie ilości substancji wprowadzanych do powietrza, oraz źródeł, z których wymienione wcześniej substancje wprowadzane są do powietrza wyłącznie emitorami wysokości nie mniejszej niż 100 metrów.

1. 2  Położenie źródeł

Położenie punktowego źródła, którym jest pojedynczy emitor lub emitor zastępczy, utworzony według zasad określonych w punkcie 2.5, oznacza się za pomocą współrzędnych Xe i Ye, przy czym oś X jest skierowana w kierunku wschodnim, a oś Y w kierunku północnym.

W przypadku obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla źródeł projektowanych, gdy nie jest jeszcze sprecyzowane ich usytuowanie, dopuszcza się przyjęcie, że wszystkie źródła położone są w geometrycznym środku terenu.

1. 3  Parametry techniczne źródeł

Parametrami technicznymi emitora są:

a)   geometryczna wysokość emitora liczona od poziomu terenu - h,

b)   średnica wewnętrzna wylotu emitora - d,

c)   prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora - v,

d)   temperatura gazów odlotowych na wylocie emitora - T.

W przypadku emitora o wylocie prostokątnym, o wymiarach p x q, oblicza się średnicę równoważną według wzoru:

                         Ö4pq

                    d_r = Ö----

                         Ö P                           /1.1/

Dla źródeł projektowanych parametry techniczne ustala się przez analogię do istniejącego źródła oraz na podstawie założeń technicznych i technologicznych.

1. 4  Emisja substancji zanieczyszczających

Emisję substancji zanieczyszczających ze źródeł projektowanych ustala się szacunkowo na podstawie wskaźników emisji substancji zanieczyszczających, charakterystycznych dla procesu technologicznego, lub przez analogię do emisji ze źródła istniejącego. W przypadku źródeł istniejących i źródeł projektowanych o przesądzonej technologii i rozwiązaniach technicznych, emisję substancji zanieczyszczających ustala się na podstawie wyników pomiarów, założeń technologicznych oraz wielkości produkcji. Należy ustalić:

a) maksymalną emisję substancji zanieczyszczających odniesioną do 30 minut - E_g, E_p,

b) średnią emisję substancji zanieczyszczających dla okresu obliczeniowego (sezonu lub roku) -

_ _ _

E, E_p, E_f.

W przypadku trwania maksymalnej emisji krócej niż 30 minut, należy obliczyć najwyższą średnią emisję odniesioną do 30 minut.

W przypadku źródeł pracujących nierównomiernie, należy dokonać podziału okresu obliczeniowego na podokresy t₁, t₂, t₃, ..., w których pracują one w sposób równomierny. Jeżeli obliczone emisje dla tych podokresów wynoszą odpowiednio E_1, E₂, E₃, ... i nie różnią się między sobą o więcej niż 30%, to średnia emisja dla okresu obliczeniowego wyraża się wzorem:

            1

       E = ---- x (E₁ x t₁ + E₂ x t₂ + E₃ x t₃+...)      /1.2/

           100  

Podział okresu obliczeniowego jest uzależniony także od warunków wyrzutu gazów odlotowych. Parametry emitora dla poszczególnych podokresów t₁, t₂, t₃, ... nie mogą różnić się między sobą o więcej niż 30%.

1. 5  Dane meteorologiczne

Przy obliczaniu stanu zanieczyszczenia powietrza niezbędne są następujące dane meteorologiczne:

a) statystyka stanów równowagi atmosfery, prędkości i kierunków wiatru (róża wiatrów),

b) średnia temperatura powietrza dla okresu obliczeniowego (sezonu lub roku) - T_o. Wyróżnionych jest 36 różnych sytuacji meteorologicznych wynikających z 6 stanów równowagi atmosfery, którym odpowiadają zakresy prędkości wiatru ze skokiem co 1 m/s (tablica 1.1.).

Tablica 1. 1. Sytuacje meteorologiczne

 

Stan równowagi atmosfery	Zakres prędkości wiatru ua [m/s]
1 - silnie chwiejna	1 - 3
2 - chwiejna	1 - 5
3 - lekko chwiejna	1 - 8
4 - obojętna	1 - 11
5 - lekko stała	1 - 5
6 - stała	1 - 4

 

Statystyki stanów równowagi atmosfery, prędkości i kierunków wiatru oraz średnie temperatury powietrza T₀ zawiera katalog danych meteorologicznych opracowany przez państwową służbę meteorologiczną.

2.   Obliczenia wstępne

Należy obliczyć:

2. 1  Parametr emitora K

Zasady wyznaczania parametru emitora K podane są w tablicy 2.1.

Wielkości występujące w tablicy 2.1. oblicza się według następujących wzorów:

-    graniczna prędkość gazów odlotowych na wylocie emitora

              v_gr = 0,5 x h^0,6                    /2.1/

-    emisja ciepła z emitora

    Pd²           273,16       p_s

Q = ---- x v x C_p --------  x -------   x (T - T₀)   /2.2/

    4               T        1013,25  

W przypadku braku informacji o ciśnieniu gazów na wylocie emitora przyjmuje się p_s = 101,3 kPa.

-    parametr emitora według formuły Hollanda

              K = 1,5 x vd + 0,00974 x Q               /2.3/

-    parametr emitora według formuły CONCAWE

              K = 1,126 x Q^0,58                        /2.41

Tablica 2. 1. Zasady wyznaczenia parametru emitora K

 

Typ emitora	Warunki dotyczace
	prędkości gazów odlotowych na wylocie emitora v [m/s]	emisji ciepła z emitora Q [kJ/s]	Parametr emitora K
wyrzutnia zadaszona	dowolne	dowolne	K = 0
wyrzutnia pozioma
	v Ł vgr	dowolne	K = 0
wyrzutnia pionowa	v > vgr	Q Ł2 x 104	formuła Hollanda
		Q> 2 x 104	formuła CONCAWE

 

2. 2  Parametry meteorologiczne

Parametry meteorologiczne występujące w obliczeniach stanu zanieczyszczenia powietrza obejmują:

-    prędkość wiatru na wysokości wylotu emitora

                          ( h  )^m

                u_h = u_a x (----)                     /2.5/

                          ( 14 )

-    średnią prędkość wiatru w warstwie od poziomu terenu do wysokości pozornego punktu emisji, obliczonej zgodnie z punktem 2.3.

         _      u_a     ( H  )^m

         u = ------- x (----)                        /2.6/

              m + 1    ( 14 )

-    współczynnik poziomej dyfuzji atmosferycznej

               s_y = A x x^a                           _/2.7/

 

                 (                 H  )

gdzie  A = 0,08 x (6m^-0,3 + 1 - 1n ----)          /2.8/

                 (                 Z_o )

 

-    współczynnik pionowej dyfuzji atmosferycznej

                 sz = B x x^b                         /2.9/

 

                    (          H  )

gdzie B = 0,38m^1,3 x (8,7 - ln ----)

                    (          z_o )                 /2.10/

Występujące we wzorach 2.5.-2.10. wartości stałych zależnych od stanu równowagi atmosfery - m, a, b podane są w tablicy 2.2. Występująca we wzorach 2.5. i 2.6. liczba "14", oznacza wysokość anemometru.

Jeżeli H/z_o nie zawiera się w zakresie od 10 do 1500, współczynniki A oraz B oblicza się według wzorów 2.8. i 2.10 przyjmując:

            H/z_o = 10, gdy H/z_o < 10

            H/z_o = 1500, gdy H/z_o > 1500

Wartości współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu z_o, występującego we wzorach 2.8. i 2.10., oblicza się zgodnie z punktem 2.4.

Tablica 2. 2. Stałe zależne od stanów równowagi atmosfery

Stała	Stan równowagi atmosfery
	1	2	3	4	5	6
m	0,080	0,143	0,196	0,270	0,363	0,440
a	0,888	0,865	0,845	0,818	0,784	0,756
b	1,284	1,108	0,978	0,822	0,660	0,551
g	1,692	1,781	1,864	1,995	2,188	2,372
C1	0,213	0,218	0,224	0,234	0,251	0,271
C2	0,815	0,771	0,727	0,657	0,553	0,457

 

2. 3  Wysokość pozornego punktu emisji H

Wysokość pozornego punktu emisji oblicza się w zależności od parametru emitora K, geometrycznej wysokości emitora h oraz prędkości wiatru u_h, występującej na wysokości wylotu emitora, w następujący sposób:

-    gdy parametr emitora K = 0, to

                      H = h                           /2.11 /

-    gdy parametr emitora K obliczany jest według formuły Hollanda, to

                    K

           H = h + ----                              /2.12/

                    u_h

-    gdy parametr emitora K obliczany jest według formuły CONCAWE, to

                     K

           H = h + -----

                   u_h^0,7                          /2.13/

2. 4  Aerodynamiczna szorstkość terenu

Współczynnik aerodynamicznej szorstkości terenu z_o wyznacza się na podstawie map topograficznych. Dla pojedynczego źródła lub zespołu złożonego ze źródeł wysokości mniejszej niż 50 metrów zalecana jest mapa topograficzna w skali 1:25.000, a dla źródeł wyższych - mapa w skali 1:100.000.

Przy określaniu najwyższego ze stężeń maksymalnych S_mm dla pojedynczego źródła lub zespołu źródeł, który może być zastąpiony emitorem zastępczym, należy wyznaczyć średnie wartości współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu z₀ dla r sektorów róży wiatrów w zasięgu 50 h_max. Dla każdego sektora należy obliczyć średnią wartość z₀ według wzoru:

 

              1

        Z₀ = --- S F_t x Z_0t                          /2.14/

              F  t

 

W przypadku obliczania stanu zanieczyszczenia powietrza dla zespołu źródeł przyjmuje się średnią wartość z₀ dla obszaru, na którym dokonywane są obliczenia.

W przypadku tła zanieczyszczeń jednakowego na całym obszarze, na którym dokonuje się obliczeń, do obliczenia S_mm należy przyjąć najwyższą wartość z₀ z wartości obliczonych dla poszczególnych sektorów róży wiatrów.

W przypadku zróżnicowanego tła zanieczyszczeń należy obliczyć S_mm dla wszystkich r sektorów róży wiatrów i wybrać najwyższą wartość.

Przy obliczaniu stężenia substancji zanieczyszczających na wysokości budynku należy przyjąć wartość z₀ w sektorze róży wiatrów, w którym znajduje się ten budynek.

Tablica 2. 3. Wartości współczynnika aerodynamicznej szorstkości terenu z₀

 

Lp.	Typ pokrycia terenu	współczynnik zo [m] dla
		roku	zimy	lata
1	2	3	4	5
1	woda	0,00008	0,00005	0,0001
2	łąki, pastwiska	0,02	0,001	0,04
3	pola uprawne	0,035	0,001	0,07
4	sady, zarośla, zagajniki	0,4	0,4	0,4
5	lasy	2,0	2,0	2,0
6	zwarta zabudowa wiejska	0,5	0,5	0,5
7	miasto do 10 tys. mieszkańców	1,0	1,0	1,0
8	miasto powyżej 10 tys. do 100 tys. mieszkańców
8.1	- zabudowa niska	0,5	0,5	0,5
8.2	- zabudowa średnia	2,0	2,0	2,0
9	miasto powyżej 100 tys. do 500 tys. mieszkańców
9.1	- zabudowa niska	0,5	0,5	0,5
9.2	- zabudowa średnia	2,0	2,0	2,0
9.3	- zabudowa wysoka	3,0	3,0	3,0
10	miasto powyżej 500 tys. mieszkańców
10.1	- zabudowa niska	0,5	0,5	0,5
10.2	- zabudowa średnia	2,0	2,0	2,0
10.3	- zabudowa wysoka	5,0	5,0	5,0

 

2. 5  Parametry emitora zastępczego

Emitor zastępczy można utworzyć dla zespołu n emitorów, jeśli dla każdego z nich spełnione są równocześnie warunki:

                       h_n                              /2.15/

                 0,7 < -- < 1,3

                       _

                       h

                    K_n                                /2.16/

           i 0,7 < --- < 1,3

                    _

                    K

a odległość między najbardziej oddalonymi emitorami nie przekracza 2h. Średnie wartości K i h oblicza się jako średnie arytmetyczne parametrów n emitorów.

Parametry emitora zastępczego oblicza się następująco:

                    E_z = S E_n                          /2.17/

 

                       Sh_nE_n

                 h_z = --------                         /2.18/

                        S E_n

                     S K_n E_n

                 K_z =--------                        /2.19/

                       S E_n

Parametr emitora zastępczego K_z można obliczać dla tych emitorów, których parametry K były obliczone według tej samej formuły, to znaczy Hollanda lub CONCAWE.

Emitor zastępczy umieszcza się w stosunku do emitorów, z których został utworzony, w odległości odpowiedniej do emisji substancji zanieczyszczających z poszczególnych emitorów.

2. 6  Najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji zanieczyszczających w powietrzu S_mm

Stężenie maksymalne substancji gazowej w określonej sytuacji meteorologicznej oblicza się według wzoru:

                   E_g   (B)^g

          S_m = C₁ ----  (--)

                   uAB   (H)                         /2.20/

gdzie stałe zależne od stanu równowagi atmosfery C₁ oraz g podane są w tablicy 2.2, a współczynniki A oraz B oblicza się według wzorów 2.8. i 2.10.

Posługując się wzorem 2.20. należy obliczyć wartość S_m w 36 sytuacjach meteorologicznych, podanych w tablicy 1.1. i wybrać wartość najwyższą S_mm. Obliczenia dla danego stanu równowagi atmosfery przerywa się, jeżeli spełniony zostanie warunek:

                  S_m(u_i)> S_m(u_i+1)                   /2.21/

W przypadku obliczania maksymalnego stężenia pyłu zawieszonego S_mp stosuje się wzór:

                        E_p    ( B )^g

               S_mp = C₁----   (---)                /2.22/

                         _

                        2uAB  ( H )

Stężenia S_m i S_mp występują w stosunku do emitora w odległości x_m, wyrażanej wzorem:

                      ( H )^1/b

               x_m = C₂(---)                       /2.23/

                      ( B )

gdzie stałe zależne od stanu równowagi atmosfery C₂ oraz b podane sa w tablicy 2.2.

3.    Zakres obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza

3. 1  Zakres skrócony

Skrócony zakres obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza stosuje się w przypadku:

-    jednego emitora lub zespołu emitorów, z których został utworzony emitor zastępczy, przy zachowaniu warunku:

                     S_mm Ł 0,8 x D₃₀ - R                                                  /3.1/

-    zespołu emitorów, dla których spełniony jest warunek:

             SS_mm Ł 08 x D₃₀ - R                                                  /3.2/

lub dla których w każdym punkcie terenu spełniony jest warunek:

             SS_x Ł 0,8 x D₃₀ - R                                                  /3.3/

-    jednego emitora lub zespołu emitorów, z których został utworzony emitor zastępczy, przy jednoczesnym zachowaniu dwóch warunków - kryterium opadu pyłu:

a)        SE_f Ł 0,0667 x h^3,15 [mg/s]                   /3.4/

b) roczna emisja pyłu nie przekracza 10.000 Mg.

Kryterium opadu pyłu uwzględnia emisję pyłu wszystkich frakcji, w tym również pył zawieszony.

Jeżeli w odległości od źródła, mniejszej niż 30 x x_mm, znajdują się obszary parków narodowych, leśnych kompleksów promocyjnych, ochrony uzdrowiskowej lub obszary, na których znajdują się pomniki historii wpisane na "Listę dziedzictwa światowego", należy obliczyć S_x w punktach na tym obszarze w 36 sytuacjach meteorologicznych i sprawdzić, czy został spełniony warunek:

                   S_x Ł D₃₀ - R                        /3.5/

Jeżeli w odległości od źródła, mniejszej niż 10h, istnieją lub są projektowane budynki wysokości Z, wyższe niż parterowe, należy sprawdzić, czy na wysokości budynku nie są przekroczone dopuszczalne wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu. Jako zasadę należy przyjąć, iż geometryczna wysokość emitora h w promieniu (4h+30) powinna przewyższać wysokość budynku Z.

Rozróżnia się następujące przypadki:

-    gdy we wszystkich 36 sytuacjach meteorologicznych (tablica 1.1.) wysokość pozornego punktu emisji H jest mniejsza od wysokości Z, wykonuje się obliczenia stężeń S_xz dla wysokości H, w odległości, w której znajduje się budynek, dla 6 stanu równowagi i prędkości wiatru u_a = 1 m/s;

-    gdy we wszystkich 36 sytuacjach meteorologicznych wysokość pozornego punktu emisji H jest większa od wysokości Z, obliczenia stężeń S_xz, wykonuje się dla wysokości Z dla wszystkich sytuacji meteorologicznych;

-    gdy H_min < Z < H_max obliczenia stężeń S_xz dla wysokości H wykonuje się w sytuacjach meteorologicznych, w których Z ł H, a w pozostałych sytuacjach meteorologicznych stężenia S_xz oblicza się dla wysokości Z.

Wszystkie obliczone wartości stężenia S_xz muszą spełniać warunek:

               S_xz Ł D₃₀ - R                           /3.6/

Obliczenia S_xz dla budynków dotyczą budynków mieszkalnych i biurowych, a także żłobków, przedszkoli, szkół, szpitali i sanatoriów.

Jeżeli w odległości mniejszej niż 10h od źródła emisji substancji zanieczyszczających, wymienionych w lp. 26-172 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie dopuszczalnych wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu (Dz. U. Nr 55, poz. 355), znajdują się źródła innych jednostek organizacyjnych, z których wprowadzane są do powietrza takie same substancje, to w obliczeniach stanu zanieczyszczenia powietrza uwzględnia się źródła tych jednostek organizacyjnych, nie uwzględnia się natomiast tła zanieczyszczeń R.

3.2 Zakres pełny

Pełny zakres obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza stosuje się w przypadku emitorów lub ich zespołów nie spełniających warunków określonych w punkcie 3.1.

Dla pojedynczego emitora lub emitora zastępczego należy sprawdzić, czy został spełniony warunek:

                S_mm Ł D₃₀ - R                          /3.7/

Dla zespołu źródeł na całym obszarze, na którym dokonuje się obliczeń, należy obliczyć w sieci obliczeniowej rozkład najwyższych stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu odniesionych do 30 minut, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych, i sprawdzić, czy został spełniony warunek:

                S_xm Ł D₃₀ - R                           /3.8/

Jeżeli w odległości od źródła, mniejszej niż 30 x x_mm, znajdują się obszary parków narodowych, leśnych kompleksów promocyjnych, ochrony uzdrowiskowej lub obszary, na których znajdują się pomniki historii wpisane na "Listę dziedzictwa światowego", należy obliczyć S_x w punktach na tych obszarach w 36 sytuacjach meteorologicznych i sprawdzić, czy został spełniony warunek:

               S_x Ł D₃₀ - R                            /3.9/

Jeżeli w odległości od źródła, mniejszej niż 10h, znajdują się lub są projektowane budynki mieszkalne, należy wykonać obliczenia stężeń na wysokości budynku, zgodnie z zasadami podanymi w punkcie 3.1.

Jeżeli nie są spełnione warunki: 3.6, 3.7, 3.8 lub 3.9, to należy obliczyć 99,8 percentyl S_99,8 ze stężeń substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesionych do 30 minut, występujących w ciągu roku kalendarzowego, i sprawdzić, czy spełniony jest warunek:

               S_99,8 Ł D₃₀ - R                       /3.10/

W celu ustalenia wartości 99,8 percentyla S_99,8 należy wykonać w sieci obliczeniowej obliczenia stężeń substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesionych do 30 minut, dla 36 sytuacji meteorologicznych i wielu kierunków wiatru różniących się co najwyżej o 2°, i następnie utworzyć z tych stężeń ciąg niemalejący:

         S₁ Ł S₂ Ł .... Ł S_t Ł .... Ł S_36xG             /3.11/

Każdemu z obliczonych stężeń należy przyporządkować częstość ich występowania N obliczoną według wzoru:

                           r

               N = N_ij x -----

                         G x L_p                        /3.12/

99,8 percentyl S_99,8 jest równy składnikowi ciągu stężeń o liczbie porządkowej t, dla której przy kolejnym zsumowaniu częstości N po raz pierwszy spełniony jest warunek:

           0,998 x L_p Ł S N                                                     /3.13/

Dopuszczalne wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu odniesionych do 30 minut uważa się za dotrzymane, jeżeli nie przekracza ich 99,8 percentyl obliczony ze stężeń odniesionych do 30 minut, występujących w roku kalendarzowym, co oznacza, że 99,8% wartości tych stężeń wraz z tłem R nie przekracza wartości dopuszczalnej D₃₀.

Dla pojedynczego źródła lub zespołu źródeł należy obliczyć w sieci obliczeniowej rozkład stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu odniesionych do roku i sprawdzić, czy w każdym punkcie został spełniony warunek:

               S_a Ł D_a - R                             /3.14/

Dla zespołu źródeł emitujących pył lub dla źródła pojedynczego, które emituje pył w takich ilościach, że nie spełnia ono kryterium opadu pyłu podanego w punkcie 3.1, należy wykonać obliczenia opadu pyłu w sieci obliczeniowej, z uwzględnieniem statystyki warunków meteorologicznych w celu sprawdzenia warunku:

               O_p Ł D_p - R_p                           /3.15/

Jeżeli w odległości mniejszej niż 10h od źródła emisji substancji zanieczyszczających, wymienionych w lp. 26-172 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie dopuszczalnych wartości stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu (Dz. U. Nr 55, poz. 355), znajdują się źródła innych jednostek organizacyjnych, z których wprowadzane są do powietrza takie same substancje, to w obliczeniach stanu zanieczyszczenia powietrza uwzględnia się źródła tych jednostek organizacyjnych, nie uwzględnia się natomiast tła zanieczyszczeń R.

4.    Formuły obliczeniowe dla pojedynczego punktowego źródła

Następujące formuły są słuszne w określonej sytuacji meteorologicznej, to znaczy dla określonego stanu równowagi atmosfery i prędkości wiatru, przy założeniu, że źródło znajduje się w punkcie o współrzędnych X_e = Y_e = 0, Z_e = H i oś X pokrywa się z kierunkiem wiatru, a oś Y jest prostopadła do osi X.

4. 1  Stężenie substancji gazowej w powietrzu odniesione do 30 minut

Stężenie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych X_p, Y_p, Z_p oblicza się według wzoru:

       E_g          ( y² )      [  (z-H)²]       [( z + H)²]

S_{xyz =} -------- exp (----)  exp [- ------] + exp [- ------ ]

         _

      2 Pus_yd_z     (2s_y2)       [   2s_z² ]       [   2s_z² ]

/4.1/

Stężenie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych X_p, Y_p na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

      E_g          (   y²  )     (   H²  )

S_xy = -------- exp (-------) exp (- -----)              /4.2/

       _

     2 Pus_ys_z      ( 2s_y² )     (  2s_z²)

Stężenie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych X_p, Z_p w osi wiatru oblicza się według wzoru:

         E_g      [  (z-H)²]     [ (z + H)²]

S_xz = ---------exp[- ------] +exp[- -------]         /4.3/

     2 Pus_ys_z    [   2s_z ²]     [   2s_z ² ]

Stężenie substancji gazowej w odległości x od emitora, w osi wiatru i na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

       Eg       ( H² )  

S_x = ------- exp (----)                             /4.4/

       _

     Pus_ys_z     (2s_z²)

Najwyższe stężenie S_xm jest to najwyższa wartość spośród stężeń S_x obliczonych w 36 sytuacjach meteorologicznych, podanych w tablicy 1.1.

4. 2  Stężenie pyłu zawieszonego w powietrzu odniesione do 30 minut

Stężenie pyłu zawieszonego, którego prędkość opadania w_f = 0, w punkcie o współrzędnych X_p, Y_p, Z_p oblicza się według wzoru:

          E_p        (   y² )     [  (z - H²)]

S_xyz = --------- exp (- ----) exp [- --------]       /4.5/

      2 Pus_ys_z      (  2s_y²)     [  (2s_z ²) ]

Stężenie pyłu zawieszonego w punkcie o współrzędnych X_p, Y_p na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

          E_p        (    y² )     [    H²  ]

S_xy = ---------- exp (- -----) exp [- ------]         /4.6/

      2 Pus_ys_z      (   2s_y²)     [   2s_z² ]

Stężenie pyłu zawieszonego w punkcie o współrzędnych X_p, Z_p w osi wiatru oblicza się według wzoru:

         E_p        [  (z - H)²)]

S_xz = --------- exp [- -------)]                        /4.7/

    2 Pus_ys_z       [   2s_z^{2    ]}

Stężenie pyłu zawieszonego w odległości x od źródła, w osi wiatru i na powierzchni terenu, oblicza się według wzoru:

       E_p         (   H²  )

S_x = --------- exp (- -----)                           /4.8/

    2 Pus_ys_z      (  2s_z²)

Najwyższe stężenie S_xm jest to najwyższa wartość spośród stężeń S_x obliczonych w 36 sytuacjach meteorologicznych, podanych w tablicy 1.1.

4. 3  Opad pyłu

Opad pyłu o prędkości opadania w_f > 0 na powierzchni terenu w sektorze róży wiatrów o kącie wierzchołkowym b = 2P/r oblicza się według wzoru:

       _                    _               _

       E_f       (1-b)w_fx + buH    [  (w_f x/ u - H)²]

O_pf = -------- x -------------- exp[- --------------]    /4.9/

                    _

     Ö2P x b        us_zx²         [      2s_z²      ]

Według tego wzoru oblicza się średni opad pyłu w odległości x od źródła, na łuku sektora róży wiatrów przy założeniu, że wiatr ma kierunek od źródła do punktu o współrzędnych X_p, Y_p.

Gdy b > 1 i [(l - b)w_fx + b_uH] < 0, przyjmuje się, że O_pf = 0.

Przy obliczaniu całkowitego opadu pyłu należy dokonać zsumowania dla wszystkich frakcji pyłu i sytuacji meteorologicznych, uwzględniając częstość występowania tych sytuacji w danym sektorze róży wiatrów "j":

                1

         O_p = ----- S SO_pf x N_ij                       /4.10/

                L_p  f i

4. 4  Stężenie średnie substancji zanieczyszczających w powietrzu

Stężenie średnie substancji gazowej w punkcie o współrzędnych Xp, Yp, na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

                _

_      2       E_g        (    H²  )

S_x = ----- x ------- exp (- ------)               /4.11/

               _

      Ö2P      us_zx      (    2 s_z²)

Stężenie średnie pyłu zawieszonego w punkcie o współrzędnych X_p, Y_p, na powierzchni terenu oblicza się według wzoru:

             __

_      1      E_p         (    H²  )

S_x = ----- x ------- exp (- ------)                  /4.12/

     Ö2P     us_zx       (   2 s_z²)

Według tych wzorów oblicza się stężenie średnie w punktach na łuku sektora róży wiatrów, w odległości x od źródła, przy założeniu, że wiatr ma kierunek od źródła do punktu o współrzędnych X_p,Y_p.

Przy obliczaniu stężenia średniego należy zsumować wartości stężeń obliczonych we wszystkich sytuacjach meteorologicznych, uwzględniając częstości występowania danych sytuacji meteorologicznej w sektorze róży wiatrów "j":

_       r      _

S =  ------- S S_xj x N_ij                              /4.13/

      2PL_p      

5. Obliczenia stanu zanieczyszczenia powietrza dla zespołu źródeł punktowych

Obliczenia stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu lub opadu pyłu dla zespołu źródeł punktowych prowadzi się w geometrycznej sieci punktów o współrzędnych X_p, Y_p. Emitory znajdują się w punktach o współrzędnych X_e, Y_e. Obliczenia wykonuje się dla wielu kierunków wiatru różniących się co najwyżej o 2°, uwzględniając zmiany składowych odległości źródła od punktu o współrzędnych X_p, Y_p: równoległej do kierunku wiatru - x i prostopadłej do kierunku wiatru - y; ujemna wartość x oznacza, że w punkcie, w którym dokonuje się obliczeń, wartość stężenia równa jest zeru.

5. 1  Najwyższe ze stężeń maksymalnych substancji zanieczyszczających w powietrzu

Wartości stężeń odniesionych do 30 min. w danym punkcie oblicza się odpowiednio dla substancji gazowych według wzoru 4.1 lub 4.2, a dla pyłu zawieszonego według wzoru 4.5 lub 4.6.

Jako S_mm wybiera się największą wartość stężenia ze zbioru stężeń obliczonych dla wszystkich kierunków wiatru, prędkości wiatru i stanów równowagi atmosfery po zsumowaniu stężeń dla wszystkich emitorów. Operacja wyboru S_mm powtarza się dla każdego punktu w sieci obliczeniowej.

5. 2  Stężenie średnie substancji zanieczyszczających w powietrzu

Wartość stężenia średniego S (sezonowego lub rocznego) w danym punkcie oblicza się sumując stężenia S_xy, według wzoru:

          _

          S = SSS S_xy x N                            /5.1/

              ile

gdzie S_xy oblicza się według wzoru 4.2 w przypadku substancji gazowej lub 4.6 w przypadku pyłu zawieszonego, z tym że zamiast emisji maksymalnej substancji zanieczyszczającej należy przyjąć emisję średnią. Wartość N wyrażona jest wzorem 3.12.

Do obliczenia stężenia średniego S można wykorzystać także wzory 4.11 lub 4.12. Należy zsumować obliczone wartości według wzoru:

          _    1

          S = ------ SS S_x x N_ij                    /5.2/

               L_p    ie        

 

W przypadku dokonywania obliczeń dla poszczególnych okresów t, na jakie z uwagi na nierównomierność pracy emitorów podzielono rok, należy zastosować odpowiednie dla tych okresów statystyki meteorologiczne. Stężenie substancji zanieczyszczającej w powietrzu odniesione do roku, porównywane bezpośrednio z wartością dopuszczalną D_a, oblicza się według wzoru:

          _     1           _

          S = -----  S t_t x S_t                       /5.3/

               100   t

   

5. 3  Opad pyłu

Opad pyłu oblicza się zgodnie z zasadami podanymi w punkcie 4.3. sumując w każdym punkcie sieci obliczeniowej wartości opadu pyłu pochodzącego z poszczególnych emitorów obliczone według wzoru 4.9.

W przypadku dokonywania obliczeń dla poszczególnych okresów t, na jakie z uwagi na nierównomierność pracy emitorów podzielono rok, roczną wartość opadu pyłu oblicza się według wzoru:

             l  

       O_p = ---- S t_t x O_{pt                        /5.4/}

            100  t

6.    Obliczenia stanu zanieczyszczenia powietrza dla powierzchniowych źródeł

Obliczenia stanu zanieczyszczenia powietrza dla powierzchniowego źródła wykonuje się tak jak obliczenia dla zespołu źródeł punktowych, zgodnie z punktem 5, po uprzednim umownym zastąpieniu źródła powierzchniowego zespołem źródeł punktowych.

6. 1  Zastępowanie powierzchniowego źródła zespołem źródeł punktowych

Przedstawione sposoby zastępowania źródeł powierzchniowych zespołem źródeł punktowych dotyczą źródeł powierzchniowych mających kształt kwadratu o bokach długości od 10 do 1000 m, równoległych do kierunków północ-południe i wschód-zachód. Emisja substancji zanieczyszczających jest równomierna, a efektywna wysokość źródła powierzchniowego jest jednakowa na całej jego powierzchni. W przypadku gdy kształt źródła powierzchniowego jest inny niż kwadrat, należy je zastąpić zespołem kwadratowych źródeł powierzchniowych, w przybliżeniu odpowiadającym kształtowi tego źródła.

Zastępowanie źródła powierzchniowego o boku D zespołem źródeł punktowych polega na właściwym podziale źródła powierzchniowego na kwadraty o boku d_k i na zastąpieniu każdego z nich źródłem punktowym usytuowanym w środku kwadratu. Efektywna wysokość źródła punktowego jest równa efektywnej wysokości źródła powierzchniowego. Emisja ze źródła punktowego wyraża się wzorem:

                 ( d_k )²

        e_k = E x (----)                      /6.1/

                 (  D )

Do podziału źródła powierzchniowego stosuje się następujące metody:

I    metoda

Podział kwadratowego źródła powierzchniowego o boku D polega na kolejnym dzieleniu go na cztery kwadraty o dwukrotnie mniejszym boku. Każdy z powstałych w ten sposób kwadratów dzieli się następnie na cztery kwadraty o dwukrotnie mniejszym boku itd. Dzielenie kończy się, jeżeli dla każdego ze źródeł powierzchniowych o boku d_k powstałych z kolejnego k-tego podziału źródła powierzchniowego, spełniony jest jeden z dwóch warunków:

warunek I:

Po kolejnym podziale bok źródła powierzchniowego d_k jest równy 1/8 długości boku kwadratowego źródła powierzchniowego D lub jest mniejszy niż 20 metrów.

warunek II:

a) przy obliczaniu stężeń substancji zanieczyszczających odniesionych do 30 minut oraz stężeń średnich substancji zanieczyszczających na podstawie wzoru 5.1.

                 (  d_k²  )^1/2a

             s ł (-------) ............                /6.2/

                 (3,37 A²)

gdzie: A - współczynnik obliczany według wzoru 2.8.

s - odległość punktu, w którym oblicza się stężenie, od środka źródła powierzchniowego powstałego z podziału

a - stała zależna od stanu równowagi atmosfery, podana w tabeli 2.2.

b)   przy obliczaniu stężeń średnich substancji zanieczyszczających na podstawie wzoru 5.2.

                         s ł d_k                      /6.3/

c)    przy obliczaniu opadu pyłu

                         s ł 2d_k                     /6.4/

W przypadku obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza w punkcie położonym w odległości s od najbliższego źródła punktowego, zastępującego jeden z fragmentów źródła powierzchniowego, mniejszej niż s_min, należy przyjąć, że s jest równe s_min, wyrażonemu wzorem:

                        Ö2 x D

               s_min = -----------                   /6.5/

                         16

II   metoda:

Kwadratowe źródło powierzchniowe o boku D dzieli się na:

a)   co najmniej 100, jeżeli D ł 100 metrów,

b)   (entier(D/10))², jeżeli D < 100 metrów,

jednakowych źródeł powierzchniowych w kształcie kwadratu o boku d_k, równomiernie rozmieszczonych i pokrywających cały obszar źródła powierzchniowego o boku D.

W przypadku obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza w punkcie położonym w odległości s od najbliższego źródła punktowego, zastępującego jeden z fragmentów źródła powierzchniowego, mniejszej niż s_min, należy przyjąć, że s jest równe s_min, wyrażonemu wzorem.

                    D

           s_mm = ---------                        /6.6/

                   Ö2n

Po dokonaniu podziału źródła powierzchniowego i zastąpieniu go zespołem źródeł punktowych dokonuje się obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza zgodnie z punktem 5.

7. Obliczanie stanu zanieczyszczenia powietrza dla liniowych źródeł

Obliczenia stanu zanieczyszczenia powietrza dla liniowego źródła wykonuje się tak jak obliczenia dla zespołu źródeł punktowych, zgodnie z punktem 5, po uprzednim umownym zastąpieniu źródła liniowego zespołem źródeł punktowych.

7.1 Zastępowanie liniowego źródła zespołem źródeł punktowych

Przedstawione sposoby zastępowania źródeł liniowych zespołem źródeł punktowych dotyczą skończonych źródeł prostoliniowych o stałej emisji substancji zanieczyszczających z jednostki długości i stałej efektywnej wysokości źródła. W przypadku gdy źródło nie odpowiada powyższym założeniom, należy je przedstawić w postaci zespołu źródeł liniowych spełniających te założenia.

Zastępowanie źródła liniowego długości D zespołem źródeł punktowych polega na właściwym podziale źródła liniowego na odcinki długości d_k i na zastąpieniu każdego z nich źródłem punktowym usytuowanym w środku odcinka. Efektywna wysokość źródła punktowego jest równa efektywnej wysokości źródła liniowego. Emisja substancji zanieczyszczających ze źródła punktowego wyraża się wzorem:

                     d_k

         e_k = E x  ------

                     D                                /7.1/

Do podziału źródła liniowego stosuje się następujące metody:

I    metoda

Podział źródła liniowego o długości D polega na kolejnym dzieleniu go na dwa równe odcinki. Każdy z powstałych w ten sposób odcinków dzieli się dalej na dwa odcinki o dwukrotnie mniejszej długości itd. Dzielenie kończy się, jeżeli dla każdego z odcinków źródła liniowego o długości d_k, powstałych z kolejnego, k-tego podziału pierwotnego źródła liniowego, spełniony jest jeden z dwóch warunków:

warunek I:

Po kolejnym podziale długość odcinka źródła liniowego jest mniejsza niż 20 metrów. warunek II:

a)   przy obliczaniu stężeń substancji zanieczyszczających w powietrzu odniesionych do 30 minut oraz stężeń średnich substancji zanieczyszczających na podstawie wzoru 5.1.

              (   d_k²   )1/2a

          s ł (---------)                            /7.2/

              (3,37 x A²)

gdzie: A - współczynnik obliczany według wzoru 2.8.

s - odległość punktu, w którym określa się stężenie, od najbliższego punktu odcinka źródła liniowego, powstałego z podziału

a - stała zależna od stanu równowagi atmosfery, podana w tabeli 2.2.

b)   przy obliczaniu stężeń średnich na podstawie wzoru 5.2.

                  sł 4d_k                            /7.3/

c)   przy obliczaniu opadu pyłu

                  sł5d_k                            /7.4/

II   metoda

Źródło liniowe dzieli się na odcinki o długości 10 metrów.

Po dokonaniu podziału źródła liniowego i zastąpieniu go zespołem źródeł punktowych dokonuje się obliczeń stanu zanieczyszczenia powietrza zgodnie z punktem 5.