MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych,

przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 15 grudnia 1997 r.

(Dz. U. z dnia 16 kwietnia 2007 r.)

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 grudnia 1997 r. została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych Międzynarodowa konwencja o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych, w następującym brzmieniu:

Przekład

MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA

o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych

Państwa-Strony niniejszej konwencji,

- mając na uwadze cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych dotyczące utrzymania pokoju i bezpieczeństwa w świecie, a także popierania dobrosąsiedzkich i przyjaznych stosunków oraz współpracy między państwami,

- poważnie zaniepokojone eskalacją na całym świecie aktów terroryzmu we wszelkich jego formach i przejawach,

- przypominając Deklarację z okazji pięćdziesiątej rocznicy powstania Narodów Zjednoczonych z dnia 24 października 1995 r.,

- przypominając również Deklarację w sprawie środków likwidacji międzynarodowego terroryzmu, stanowiącą załącznik do rezolucji Zgromadzenia Ogólnego nr 49/60 z dnia 9 grudnia 1994 r., w której, między innymi, "państwa członkowskie Narodów Zjednoczonych uroczyście potwierdzają swoje jednoznaczne potępienie dla wszystkich aktów, metod i praktyk terrorystycznych, jako przestępczych i nieuzasadnionych, niezależnie od tego, gdzie i przez kogo zostały popełnione, w tym tych, które narażają na szwank przyjazne stosunki między państwami i narodami oraz zagrażają integralności terytorialnej i bezpieczeństwu państw",

- stwierdzając, że Deklaracja zachęca również państwa członkowskie do "pilnego dokonania przeglądu zakresu istniejących przepisów prawnych dotyczących zapobiegania, ścigania i likwidacji wszystkich form i przejawów terroryzmu, w celu zagwarantowania istnienia wszechstronnych ram prawnych obejmujących wszystkie aspekty tej kwestii",

- przypominając następnie rezolucję Zgromadzenia Ogólnego nr 51/210 z dnia 17 grudnia 1996 r. oraz załączoną do niej deklarację uzupełniającą deklarację z 1994 r. w sprawie środków likwidacji międzynarodowego terroryzmu,

- stwierdzając, że ataki terrorystyczne z użyciem materiałów wybuchowych lub innych śmiercionośnych narzędzi stają się coraz bardziej rozpowszechnione,

- stwierdzając, że istniejące wielostronne przepisy prawne nie zajmują się tymi atakami w odpowiedni sposób,

- przekonane o pilnej potrzebie wzmożenia współpracy międzynarodowej między państwami w dziedzinie wynajdywania i przyjmowania skutecznych i praktycznych środków zapobiegania takim aktom terrorystycznym oraz sądzenia i karania ich sprawców,

- zważywszy, że występowanie takich aktów stanowi przedmiot niepokoju całej społeczności międzynarodowej,

- stwierdzając, że działalność sił zbrojnych państw jest regulowana przez prawo międzynarodowe poza ramami niniejszej konwencji i że wyłączenie niektórych działań spod zakresu niniejszej konwencji nie usprawiedliwia lub nie czyni legalnymi skądinąd nielegalnych czynów, lub też uniemożliwia ściganie na mocy innych praw,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł 1 

W rozumieniu niniejszej konwencji:

1. wyrażenie "infrastruktura państwowa lub rządowa" obejmuje wszelkie pomieszczenia lub pojazdy, które są stale lub czasowo wykorzystywane lub zajmowane przez przedstawicieli państwa, członków rządu, parlamentu lub sądownictwa, przez funkcjonariuszy lub pracowników państwowych lub jakichkolwiek innych władz lub instytucji publicznych, lub przez pracowników bądź funkcjonariuszy organizacji międzyrządowych w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych;

2. wyrażenie "infrastruktura" oznacza jakąkolwiek infrastrukturę stanowiącą własność publiczną lub prywatną, związaną ze świadczeniem lub dystrybucją usług dla ogółu społeczności, taką jak wodociągi, kanalizacja, elektryczność, paliwo lub łączność;

3. wyrażenie "materiał wybuchowy lub inne śmiercionośne narzędzie" oznacza:

a)  materiał wybuchowy lub broń palną albo narzędzie, którego przeznaczeniem jest spowodowanie śmierci, poważnych obrażeń ciała lub znacznych szkód materialnych, bądź które może je spowodować, albo

b)  broń lub narzędzie, którego przeznaczeniem jest lub które może spowodować śmierć, poważne obrażenia ciała lub znaczne szkody materialne poprzez wyzwolenie, rozsiewanie lub wpływ toksycznych substancji chemicznych, czynników biologicznych, toksyn lub podobnych substancji, albo poprzez promieniowanie lub materiał radioaktywny;

4. wyrażenie "siły zbrojne państwa" oznacza siły zbrojne państwa, które są zorganizowane, szkolone i wyposażone na mocy ustawodawstwa krajowego, w celu obrony narodowej lub bezpieczeństwa, a także osoby, pomagające tym siłom zbrojnym, będące pod ich formalnym dowództwem, kontrolą i odpowiedzialnością;

5. wyrażenie "miejsce użyteczności publicznej" oznacza te części jakiegokolwiek budynku, terenu, ulicy, drogi wodnej lub innego miejsca, które są dostępne lub otwarte, niezależnie, czy stale, okresowo, czy od czasu do czasu, dla przedstawicieli ogółu społeczeństwa, i są miejscami o charakterze handlowym, biurowym, kulturalnym, historycznym, oświatowym, religijnym, rządowym, rozrywkowym, wypoczynkowym lub innym, dostępnymi lub otwartymi dla publiczności;

6. wyrażenie "system transportu publicznego" oznacza wszystkie pomieszczenia, pojazdy i urządzenia stanowiące własność publiczną lub prywatną, używane podczas świadczenia lub do świadczenia publicznie dostępnych usług w zakresie przewozu osób lub towarów.

Artykuł 2 

1. Każda osoba popełnia przestępstwo w znaczeniu niniejszej konwencji, jeśli bezprawnie i umyślnie dostarcza, umieszcza, wystrzeliwuje lub detonuje materiał wybuchowy, albo inne śmiercionośne narzędzie w miejscu użyteczności publicznej, w kierunku takiego miejsca lub na takie miejsce, infrastrukturę państwową lub rządową, system transportu publicznego lub infrastrukturę:

a)  z zamiarem spowodowania śmierci lub poważnych obrażeń ciała albo

b)  z zamiarem spowodowania rozległych zniszczeń takiego miejsca, infrastruktury lub systemu, jeśli takie zniszczenie powoduje lub może spowodować poważne straty gospodarcze.

2. Każda osoba popełnia również przestępstwo, jeśli usiłuje popełnić przestępstwo wymienione w ustępie 1.

3. Każda osoba popełnia przestępstwo również, jeśli:

a)  współdziała w popełnieniu przestępstwa wymienionego w ustępie 1 lub 2 albo

b)  organizuje lub poleca innym popełnienie przestępstwa wymienionego w ustępie 1 lub 2, albo

c)  w jakikolwiek inny sposób przyczynia się do popełnienia jednego lub więcej przestępstw wymienionych w ustępie 1 lub 2 przez grupę osób działających we wspólnym celu; taki wkład powinien być zamierzony i dokonany albo w celu popierania ogólnej działalności przestępczej lub zamiarów grupy, albo ze świadomością zamiarów grupy dotyczących dokonania przestępstwa lub przestępstw, o których mowa.

Artykuł 3 

Niniejsza konwencja nie ma zastosowania do sytuacji, kiedy, jeśli przestępstwo zostanie dokonane na obszarze pojedynczego państwa, domniemany sprawca i ofiary są obywatelami tego państwa, domniemany sprawca zostanie znaleziony na terytorium tego państwa i żadne inne państwo nie ma podstaw do wykonywania jurysdykcji na mocy artykułu 6 ustęp 1 lub artykułu 6 ustęp 2 niniejszej konwencji, z wyjątkiem przypadków, w których mają zastosowanie postanowienia artykułów 10-15.

Artykuł 4 

Każde z Państw-Stron niniejszej konwencji zastosuje takie środki, jakie będą konieczne, aby:

a)  uznać za przestępstwa karane na mocy prawa krajowego przestępstwa wymienione w artykule 2 niniejszej konwencji;

b)  poddać te przestępstwa odpowiednim karom, uwzględniającym poważny charakter tych przestępstw.

Artykuł 5 

Każde z Państw-Stron zastosuje wszelkie niezbędne środki obejmujące, jeśli jest to stosowne, ustawodawstwo krajowe w celu zagwarantowania, że przestępstwa objęte niniejszą konwencją, w szczególności jeśli są zamierzone lub obliczone na wzbudzenie strachu u ogółu społeczeństwa, grupy osób lub pojedynczych osób, nie będą w żadnych okolicznościach usprawiedliwione przez względy natury politycznej, filozoficznej, ideologicznej, rasowej, etnicznej, religijnej lub innego podobnego charakteru i będą karane w sposób odpowiadający ich poważnemu charakterowi.

Artykuł 6 

1. Każde z Państw-Stron zastosuje konieczne środki w celu ustanowienia swojej jurysdykcji nad przestępstwami wymienionymi w artykule 2 wówczas, gdy:

a)  przestępstwo zostało popełnione na terytorium danego państwa albo

b)  przestępstwo zostało popełnione na pokładzie statku pływającego pod banderą tego państwa lub samolotu zarejestrowanego według prawa danego państwa w czasie popełnienia przestępstwa, lub

c)  przestępstwo zostało popełnione przez obywatela tego państwa.

2. Państwo-Strona może również ustanowić swoją jurysdykcję nad każdym takim przestępstwem wówczas, gdy:

a)  przestępstwo zostało popełnione na osobie obywatela tego państwa albo

b)  przestępstwo zostało popełnione wobec infrastruktury państwowej lub rządowej danego państwa za granicą, w tym wobec ambasady lub innych budynków dyplomatycznych bądź konsularnych tego państwa, albo

c)  przestępstwo zostało popełnione przez bezpaństwowca, który zamieszkuje na stałe na terytorium tego państwa, albo

d)  przestępstwo zostało popełnione w celu zmuszenia tego państwa do podjęcia jakiegoś działania lub do powstrzymania się od jakiegoś działania, albo

e)  przestępstwo zostało popełnione na pokładzie samolotu, który jest eksploatowany przez rząd danego państwa.

3. Po ratyfikowaniu, przyjęciu, zatwierdzeniu lub przystąpieniu do niniejszej konwencji każde Państwo-Strona zawiadomi Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych o jurysdykcji, którą ustanowiło, zgodnie z ustępem 2, na mocy prawa krajowego. W przypadku zaistnienia jakichkolwiek zmian, odnośne Państwo-Strona natychmiast zawiadomi o nich Sekretarza Generalnego.

4. Podobnie każde Państwo-Strona zastosuje podobne środki konieczne dla ustanowienia jurysdykcji wobec przestępstw wymienionych w artykule 2, w przypadkach gdy domniemany sprawca przebywa na jego terytorium i nie dokonuje ekstradycji takiej osoby jakimkolwiek Państwom-Stronom, które ustanowiły kompetencje swoich sądów zgodnie z ustępem 1 lub 2.

5. Niniejsza konwencja nie wyklucza wykonania jakiejkolwiek jurysdykcji karnej, którą Państwo-Strona ustanowiło zgodnie ze swoim prawem krajowym.

Artykuł 7 

1. Po otrzymaniu informacji, że osoba, która popełniła przestępstwo lub której zarzuca się popełnienie przestępstwa wymienionego w artykule 2, może przebywać na jego terytorium, odnośne Państwo-Strona, zgodnie z prawem krajowym, zastosuje konieczne środki w celu zbadania faktów zawartych w informacji.

2. Po stwierdzeniu, że okoliczności dają ku temu podstawę Państwo-Strona, na terytorium którego przebywa sprawca bądź domniemany sprawca, zastosuje, zgodnie z prawem krajowym, odpowiednie środki w celu zagwarantowania obecności danej osoby dla celów ścigania lub ekstradycji.

3. Każda osoba, wobec której zostały zastosowane środki wspomniane w ustępie 2, jest uprawniona do:

a)  natychmiastowego skontaktowania się z najbliższym właściwym przedstawicielem państwa, którego dana osoba jest obywatelem lub które, z jakichkolwiek innych powodów, jest uprawnione do obrony praw tej osoby lub też, jeśli dana osoba jest bezpaństwowcem, państwa, na terytorium którego dana osoba zamieszkuje na stałe;

b)  odwiedzin przedstawiciela tego państwa;

c)  uzyskania informacji o przysługujących jej prawach, zgodnie z literami a i b.

4. Prawa, o których mowa w ustępie 3, powinny być wykonywane zgodnie z prawem i przepisami państwa, na terytorium którego przebywa sprawca lub domniemany sprawca, z zastrzeżeniem postanowienia, że rzeczone prawo i przepisy umożliwiają pełne osiągnięcie celów, dla których prawa przyznawane zgodnie z ustępem 3 są przewidziane.

5. Postanowienia ustępów 3 i 4 nie będą miały wpływu na prawo jakiegokolwiek Państwa-Strony, roszczącego pretensje do jurysdykcji zgodnie z artykułem 6 ustęp 1 litera c lub ustęp 2 litera c, do zaproszenia Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża do porozumienia się z domniemanym sprawcą i odwiedzenia go.

6. Gdy Państwo-Strona, zgodnie z niniejszym artykułem zatrzyma daną osobę, natychmiast powiadomi, bezpośrednio lub za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, Państwa-Strony, które ustanowiły swoją jurysdykcję, zgodnie z artykułem 6 ustępy 1 i 2 oraz, jeśli uzna to za stosowne, wszystkie inne zainteresowane Państwa-Strony, o tym, że dana osoba przebywa w areszcie i o okolicznościach, które uzasadniają zatrzymanie takiej osoby. Państwo prowadzące dochodzenie wymienione w ustępie 1 natychmiast poinformuje odnośne Państwa-Strony o swoich wnioskach i wskaże, czy zamierza wykorzystać swoją jurysdykcję.

Artykuł 8 

1. Państwo-Strona, na którego terytorium przebywa domniemany sprawca, w przypadkach, do których ma zastosowanie artykuł 6, ma obowiązek bez jakichkolwiek wyjątków i niezależnie od tego, czy przestępstwo zostało popełnione na jego terytorium, czy też nie, bez nadmiernej zwłoki, przedstawić sprawę swym właściwym organom dla celów ścigania sądowego, poprzez postępowanie zgodne z prawem danego kraju. Organy te podejmują decyzję zgodnie z prawem danego kraju, w taki sam sposób, jak w przypadku każdego innego poważnego przestępstwa.

2. Jeśli Państwo-Strona może, zgodnie z prawem krajowym, dokonać ekstradycji lub przekazania jednego ze swych obywateli tylko pod warunkiem, że dana osoba zostanie odesłana do tego państwa, aby odbyć wyrok wydany w wyniku procesu lub postępowania sądowego, dla celów którego wystąpiono o ekstradycję lub przekazanie tej osoby, a państwo to oraz państwo domagające się ekstradycji danej osoby zgodzą się na zastosowanie takiej możliwości oraz na inne warunki, które mogą uznać za właściwe, taka warunkowa ekstradycja lub przekazanie będą wystarczające dla zwolnienia z obowiązku zawartego w ustępie 1.

Artykuł 9 

1. Przestępstwa wymienione w artykule 2 będą uważane za objęte każdą umową o ekstradycji, obowiązującą między Państwami-Stronami przed wejściem w życie niniejszej konwencji, jako przestępstwa podlegające ekstradycji. Państwa-Strony zobowiązują się do włączania takich przestępstw, jako przestępstw podlegających ekstradycji, do wszystkich umów o ekstradycji, które następnie zostaną między nimi zawarte.

2. Jeśli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzymuje wniosek o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie zawarło umowy o ekstradycji, Państwo-Strona, do którego zwrócono się z takim wnioskiem, może według swego uznania przyjąć niniejszą konwencję za podstawę prawną dla ekstradycji, w przypadku przestępstw wymienionych w artykule 2. Ekstradycja będzie uzależniona od innych warunków przewidzianych przez prawo państwa, do którego zwrócono się z wnioskiem.

3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają między sobą przestępstwa wymienione w artykule 2 za przestępstwa podlegające ekstradycji, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych przez państwo, do którego zwrócono się z wnioskiem.

4. Przestępstwa wymienione w artykule 2 będą, w razie konieczności, traktowane do celów ekstradycji między Państwami-Stronami tak, jak gdyby zostały popełnione nie tylko w miejscu, w którym się wydarzyły, ale także na terytorium państw, które ustanowiły swoją jurysdykcję zgodnie z artykułem 6 ustępy 1 i 2.

5. Przepisy wszystkich umów o ekstradycji i porozumień między Państwami-Stronami dotyczące przestępstw wymienionych w artykule 2 będą uznane za wymagające wprowadzenia zmian przez Państwa-Strony w takim zakresie, w jakim nie są zgodne z niniejszą konwencją.

Artykuł 10 

1. Państwa-Strony udzielą sobie wzajemnie wszelkiej możliwej pomocy w związku z dochodzeniem, postępowaniem karnym lub ekstradycją, mającymi miejsce w związku z przestępstwami wymienionymi w artykule 2, w tym pomocy w uzyskaniu dowodów będących w ich dyspozycji, niezbędnych do przeprowadzenia postępowania.

2. Państwa-Strony będą wypełniać swoje obowiązki wynikające z ustępu 1 zgodnie z wszelkimi obowiązującymi między nimi umowami lub innymi porozumieniami o wzajemnej pomocy prawnej. W przypadku braku takich umów lub porozumień Państwa-Strony udzielą sobie wzajemnie pomocy zgodnie z prawem krajowym.

Artykuł 11 

Żadne z przestępstw wymienionych w artykule 2 nie będzie postrzegane, dla celów ekstradycji lub wzajemnej pomocy prawnej, jako przestępstwo polityczne, przestępstwo związane z przestępstwem politycznym lub jako przestępstwo inspirowane powodami politycznymi. W konsekwencji, nie można odmówić zgody na ekstradycję lub wzajemną pomoc prawną jedynie na tej podstawie, że wniosek o ekstradycję lub wzajemną pomoc prawną dotyczy przestępstwa politycznego, przestępstwa związanego z przestępstwem politycznym lub przestępstwa inspirowanego powodami politycznymi.

Artykuł 12 

Niniejsza konwencja nie może być w żaden sposób interpretowana jako nakładająca obowiązek ekstradycji lub udzielenia wzajemnej pomocy prawnej, jeśli Państwo-Strona, do którego zwrócono się z wnioskiem, ma poważne podstawy, aby sądzić, że wniosek o ekstradycję z powodu przestępstw wymienionych w artykule 2 albo wniosek o wzajemną pomoc prawną odnośnie do takich przestępstw, został przedstawiony w celu ścigania sądowego lub ukarania osoby z powodu jej przynależności rasowej, religii, narodowości, pochodzenia etnicznego albo poglądów politycznych, lub jeśli zgoda na taki wniosek zaszkodziłaby sytuacji danej osoby z którejkolwiek z wymienionych przyczyn.

Artykuł 13 

1. Osoba, która została zatrzymana lub odbywa wyrok na terytorium jednego Państwa-Strony, a której obecność w innym Państwie-Stronie jest wymagana w celu złożenia zeznań, identyfikacji lub innej pomocy w uzyskaniu dowodów do celów dochodzenia lub ścigania przestępstw zgodnie z niniejszą konwencją, może zostać przekazana, jeśli zostaną spełnione następujące warunki:

a)  osoba ta dobrowolnie wyrazi na to świadomą zgodę oraz

b)  właściwe organy obydwu państw wyrażą na to zgodę, z zastrzeżeniem takich warunków, jakie te państwa uznają za właściwe.

2. Dla celów niniejszego artykułu:

a)  państwo, do którego dana osoba zostanie przekazana będzie mieć prawo i obowiązek zatrzymania przekazanej osoby w areszcie, chyba że państwo, przez które dana osoba została przekazana, zażąda lub zezwoli, aby było inaczej;

b)  państwo, do którego dana osoba zostanie przekazana, bezzwłocznie wypełni obowiązek odesłania tej osoby pod dozór państwa, przez które ta osoba została przekazana, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami lub zgodnie z innymi ustaleniami kompetentnych władz obydwu państw;

c)  państwo, do którego dana osoba została przekazana, nie powinno żądać od państwa, przez które dana osoba została przekazana, aby wszczęło postępowanie o ekstradycję w sprawie odesłania tej osoby;

d)  osoba przekazana uzyska zaliczenie wyroku, odbywanego w państwie, przez które została przekazana, do okresu wyroku wydanego przez państwo, do którego została przekazana.

3. Jeśli Państwo-Strona, przez które dana osoba ma być przekazana zgodnie z niniejszym artykułem, nie wyrazi na to zgody, dana osoba, niezależnie od przynależności narodowej, nie będzie sądzona, zatrzymana lub poddana jakimkolwiek innym ograniczeniom wolności osobistej na terytorium państwa, do którego została przekazana, w związku z czynami lub wyrokami skazującymi poprzedzającymi jej wyjazd z terytorium państwa, przez które została przekazana.

Artykuł 14 

Każda osoba, która znajduje się w areszcie lub wobec której zastosowano jakiekolwiek inne środki lub jest prowadzone postępowanie zgodnie z niniejszą konwencją, będzie miała zagwarantowane uczciwe traktowanie, w tym korzystanie ze wszystkich praw i gwarancji, zgodnie z prawem państwa, na którego terytorium ta osoba przebywa oraz zgodnie z odnośnymi przepisami prawa międzynarodowego, w tym prawa międzynarodowego w dziedzinie praw człowieka.

Artykuł 15 

Państwa-Strony będą współpracować w zapobieganiu przestępstwom wymienionym w artykule 2, w szczególności poprzez:

a)  podejmowanie wszelkich możliwych działań, obejmujących, w razie konieczności, przyjmowanie ustawodawstwa krajowego w celu zapobiegania i przeciwstawiania się przygotowywaniu na ich odnośnych terytoriach takich przestępstw dokonywanych poza ich terytoriami, w tym podejmowanie działań służących zapobieganiu nielegalnej działalności na ich terytoriach osób, grup i organizacji, które zachęcają, namawiają, organizują, świadomie finansują lub zajmują się popełnianiem przestępstw wymienionych w artykule 2;

b)  wymienianie, zgodnie z prawem krajowym, dokładnych i sprawdzonych informacji oraz koordynację odpowiednich działań administracyjnych i innych, podejmowanych w celu zapobiegania przestępstwom wymienionym w artykule 2;

c)  tam, gdzie to jest właściwe, badania i rozwój metod wykrywania materiałów wybuchowych i innych szkodliwych substancji, mogących spowodować śmierć lub obrażenia ciała, konsultacje w kwestii opracowywania norm oznaczania materiałów wybuchowych w celu określenia ich pochodzenia podczas śledztwa po wybuchu, wymianę informacji dotyczących środków prewencji, współpracę i przekazywanie technologii, wyposażenia i związanych z tym materiałów.

Artykuł 16 

Państwo-Strona, w którym domniemany sprawca jest sądzony, zgodnie ze swoim prawem lub odnośną procedurą, powiadomi o wynikach postępowania Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, a ten przekaże informację innym Państwom-Stronom.

Artykuł 17 

Państwa-Strony będą wykonywać swoje zobowiązania wynikające z niniejszej konwencji w sposób zgodny z zasadami suwerennej równości i integralności terytorialnej państw oraz zasadą nieingerencji w sprawy wewnętrzne innych państw.

Artykuł 18 

Niniejsza konwencja w żaden sposób nie upoważnia Państw-Stron do wykonywania na terytorium innego Państwa-Strony jurysdykcji i pełnienia funkcji, które są zastrzeżone wyłącznie dla organów tego drugiego Państwa-Strony przez jego prawo krajowe.

Artykuł 19 

1. Niniejsza konwencja w żaden sposób nie narusza innych praw, obowiązków i zobowiązań państw i osób fizycznych zgodnie z prawem międzynarodowym, w szczególności celów i zasad Karty Narodów Zjednoczonych i międzynarodowego prawa humanitarnego.

2. Działania sił zbrojnych podczas konfliktu zbrojnego, tak jak one są rozumiane na mocy międzynarodowego prawa humanitarnego, które pojęcie to reguluje, nie są objęte niniejszą konwencją, a działania podejmowane przez siły zbrojne państwa w trakcie pełnienia ich obowiązków służbowych, w zakresie, w jakim są regulowane innymi przepisami prawa międzynarodowego, nie są objęte niniejszą konwencją.

Artykuł 20 

1. Wszelkie spory między dwoma lub więcej Państwami-Stronami dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji, które nie mogą być rozstrzygnięte za pomocą negocjacji w odpowiednim czasie, będą, na wniosek jednego z nich, przekazywane do arbitrażu. Jeśli w ciągu sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku o arbitraż, strony nie będą w stanie uzgodnić organizacji arbitrażu, każda ze stron może skierować spór do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, kierując wniosek zgodnie ze Statutem Trybunału.

2. Każde państwo może w czasie podpisania, ratyfikowania, przyjęcia lub zatwierdzenia niniejszej konwencji albo przystąpienia do niej oświadczyć, że nie uważa się za związane postanowieniem ustępu 1. Inne Państwa-Strony nie będą związane ustępem 1 w odniesieniu do jakiegokolwiek Państwa-Strony, które dokonało takiego zastrzeżenia.

3. Jakiekolwiek państwo, które dokonało zastrzeżenia zgodnie z ustępem 2, może w każdej chwili wycofać to zastrzeżenie, zawiadamiając Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych o powyższym.

Artykuł 21 

1. Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisu dla wszystkich państw od dnia 12 stycznia 1998 r. do dnia 31 grudnia 1999 r. w siedzibie Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.

2. Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia będą składane Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

3. Niniejsza konwencja będzie otwarta do przystąpienia dla każdego państwa. Dokumenty przystąpienia będą składane Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 22 

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia dwudziestego drugiego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.

2. Dla każdego Państwa, które ratyfikuje, przyjmie, zatwierdzi lub przystąpi do konwencji po złożeniu dwudziestego drugiego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia od daty złożenia przez to państwo dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

Artykuł 23 

1. Każde Państwo-Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze pisemnego zawiadomienia Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie zacznie obowiązywać po roku od daty otrzymania zawiadomienia przez Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 24 

Oryginał niniejszej konwencji, której teksty arabski, chiński, angielski, francuski, rosyjski i hiszpański są jednakowo autentyczne, zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych, który przekaże jej uwierzytelnione odpisy wszystkim państwom.

NA DOWÓD CZEGO, niżej podpisani, należycie upoważnieni przez odnośne Rządy, podpisali niniejszą konwencję, otwartą do podpisu w Nowym Jorku dnia 12 stycznia 1998 r.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

-   została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,

-   jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,

-   będzie niezmienne zachowywana.

Jednocześnie Rząd Rzeczypospolitej Polskiej zgłasza sprzeciw wobec oświadczenia Islamskiej Republiki Pakistanu zgłoszonego przy przystąpieniu do niniejszej konwencji.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.

Dano w Warszawie dnia 31 grudnia 2003 r.